Van haar vroege 'lichaamssculpturen', 'nutteloze' prothesen die een belangrijke rol speelden in performances, evolueerde Rebecca Horn naar kinetische objecten die even fysieke en intense ervaringen willen oproepen. 'The objects used and specially made for her installations such as violins, suitcases, batons, ladders, pianos, feather fans, metronomes, small metal hammers, black water basins, spiral drawing machines and huge funnels together build the elements for kinetic sculptures that are liberated from their defined materiality and continuously transposed into ever-changing metaphors touching on mythical, historical, literary and spiritual imagery.' Zij maakt grote installaties op plekken van politiek en historisch belang. Zoals Tower of the Nameless (1994), in Wenen, een toren met mechanically playing violins, als monument voor de vluchtelingen uit de Balkan. Ook Soupirs entre lumière et ombre verbeeldt de tijd als noodlot en als bron van mogelijkheden, met dubbelzinnige symbolen die naar lang geleden verwijzen - het zand van zandlopers, het pigment van de opgaande zon – maar met elkaar worden verbonden door moderne mechanische muziek.
