Daumier gaat als tekenaar, schilder en beeldhouwer verder en dieper dan de vervormingen die men verwacht van de karikatuur. Zelfs het eenvoudigste silhouet verleent hij een monumentaal karakter, brengt hij voor altijd tot leven. Het particuliere wordt algemeen. Het elan van de kunstenaar, zijnsnelle, snijdende lijn vertolkt de innerlijke kracht van de personages. Op een wonderlijke manier lukt hij er in de onbestendigheid van de vorm te suggereren, niet zelden – zoals in deze tekening – door 'verkeerde' lijnen te laten staan naast en onder de 'juiste', tot een vitale aura de figuren omhult. Alles beweegt: de advocaten onderweg van de ene zaak naar de andere, van kop tot teen meer begaan met hun ego dan met het lot van hun cliënten, in hun ijdelheid niet meer te onderscheiden van de rol die ze zich aanmeten in de rechtszaal, koortsachtig ronddraaiend in de woordenbrij waarmee ze de werkelijkheid naar hun hand proberen te zetten. Heel het enthousiaste talent van Daumier spreekt uit één tekening. Hoe hij zoals alleen echt grote kunstenaars met enkele lijnen een universum in onophoudelijke ontwikkeling oproept, de mensheid die geen rust kent samenvat in een trefzeker beeld. Baudelaire had overschot van gelijk toen hij Daumier, naast Ingres en Delacroix, rekende tot de grote schrifturen van zijn
